You're the only light.

Only if for a night
And the only solution was to stand and fight,
And my body was bruised and
I was set alight,
But you came over me like some holy rite,
And although I was burning,
You're the only light
Only if for a night

Trzy miesiące. 

Od trzech miesięcy jesteś 

pyłem pod moimi powiekami, 

zapachem, który chciałabym zamknąć w szczelnym słoiku,

ciepłem, którego nieustannie poszukuję, 

smakiem, który uzależnia,

esencją tego, czym jest szczęście, 

czym jest doskonałość,

światłem, światłem, które oślepia. 

Jesteś wszystkim.

Memory comes when memory's old.

Memory comes when memory's old.

Chciałabym usunąć niektóre wspomnienia.
Te, które przychodzą, kiedy jestem słaba, naga i bezbronna. 
Chciałabym się ich pozbyć, wyrzucić je, zgnieść i zakopać, spalić. 
Stracić je, zastąpić innymi, dobrymi, które przywoływałby uśmiech i bezpieczeństwo.
Dawały szczęście i ukojenie. 

Ale to niemożliwe, nierealne. 
Można je tylko ukryć w podświadomości, zamaskować, na chwilę, ulotną sekundę, może dwie.
Później i tak wrócą. 
Wrócą i znowu będą siały spustoszenie w naszym orgazmie. 
Będą wywoływały dreszcze, ból głowy, brzucha i napięcie całego ciała. 
Łzy, strach i mdłości. 

Lie and sleep 
Under deep 
Do you know?

Więcej, więcej

Dangling feet from window frame
Will they ever ever reach the floor
More give me more give me more

Cushion filled with all I found
Underneath and inside just to come around
More give me more give me more
Kocham Cię tak mocno, że przestaje nad tym panować. 

Więcej, daj mi więcej, daj mi więcej

Jesień.

Jesień, jesień, jesień.
Czuję ją całą sobą.
Czuję ją w porannym i nocnym chłodzie, który atakuje mnie wbijając w skórę igły zimna.
Czuję ją w żółknących polach, na których palą się ogniska suchych chwastów.
Czuję ją w zapachu dymu, który wypełnia gorzką wonią całą okolicę. Chciałabym go zamknąć w słoiku.
Czuję ją w liściach, które opadają z targanych wiatrem drzew.
Czuję ją w słońcu, które codziennie, coraz szybciej znika za horyzontem.
Czuję ją w chmurach, które mkną nisko, tuż nad linią ziemi, tak nisko, że może gdybym stanęła na palcach mogłabym ich dosięgnąć. Musnąć je palcami.
Czuję ją w mgle, która o poranku zahacza o drzewa i osiada na trawie.
Czuję ją w deszczu, który bezlitośnie moczy moje ubrania i wprowadza w stan nostalgicznej hibernacji.
A teraz mogę czuć to wszystko razem z Tobą.
I to jest najpiękniejsze.

Wiem.

Nie wierzę, że to już koniec. 

Nie chcę dopuścić do siebie myśli, że teraz będzie inaczej. 

Nie chcę w to wierzyć. 

Nawet, jeśli wiem, że teraz będzie inaczej. 

Będzie dobrze. 

W to wierzę. 

To wiem.

Bo jesteś Ty. 

Ty. 

Ty.

Tylko.

Ty.